استاد دانشگاه افغانستان گفت: در حوزه‌ی شعر سپید و نیمایی، اشعار افغانستان در حالت جنینی قرار دارند و بیشتر از آنکه تولد یابند، سقط می‌شوند.

به گزارش ستاد خبری سی‌و‌دومین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، نشست «بررسی ادبیات معاصر افغانستان در یک نگاه» با همکاری موسسه‌ی نمایشگاه‌های فرهنگی و رایزنی فرهنگی سفارت افغانستان در ایران، چهارشنبه (11 اردیبهشت) در سالن علامه دهخدای نمایشگاه کتاب برگزار شد.

شفیق شرق، رایزن فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی افغانستان در ایران گفت: کار فرهنگی بیش از اینکه کار دولت‌ها باشد، کار ملت‌ها و تک‌تک شهروندان است.

شرق درباره‌ی ادبیات معاصر افغانستان گفت: منظور ما از قید معاصر در ادبیات افغانستان برهه‌ای است که طی 18 سال اخیر افغانستان و بعد از سال 2001 را شامل می‌شود.

رایزن فرهنگی سفارت جمهوری اسلامی افغانستان درباره‌ی زبان این کشور گفت: کشور افغانستان کشور کثیر‌القومی است و طی تحقیقات به عمل آمده حدود 30 زبان توسط مردم صحبت می‌شود ولی دو زبان اصلی و قانونی آن دری و پشتو است. البته در برخی مناطق در مدارس زبان ازبکی نیز تدریس می‌شود.

وی با بیان اینکه نشست مورد نظر به بررسی زبان فارسی دری افغانستان می‌پردازد، گفت: طی 18 سال گذشته، افغانستان شاهد تحولات گسترده‌ای از جمله تاسیس نهادهای آموزشی، تحصیلات عالی، مدارس و حضور گسترده‌ی زنان در مدارس و دانشگاه‌ها بوده‌ایم. همچنین شاهد ظهور زبان جدیدی در ادبیات، شعر و داستان افغانستان بوده‌ایم و در کنار آن نمی‌توانیم ادبیات مهاجرت را نادیده بگیریم.

 

حس تعلیق به جای قطعیت معنایی؛ ویژگی ادبیات نوین افغانستان

نصیر احمد آرین، استاد دانشگاه افغانستان بیان کرد: شعر معاصر افغانستان بعد از طالبان را می‌توان به دو دوره‌ی دهه اول بعد از طالبان و دهه دوم تقسیم کرد.

دانشجوی دکترای دانشگاه علامه طباطبایی اظهار کرد: با عبور طالبان، موج جدید فرهنگی در هرات، کابل و بلخ شکل گرفت و در این دوره شاعرانی نظیر روح‌الله بهرامیان، روح‌الامین امینی، شهیر داریوش و ... ظهور کردند.

وی درباره‌ی ویژگی‌های اشعار دهه‌ی اول بعد از طالبان گفت: اشعار این دهه مولفه‌ مهمی را کم داشت. در شعرهای این دوره دچار شک و حس تعلیق معنا نمی‌شویم. در حالیکه این حس تعلیق و عدم معنا در امر شعر و شاعری بسیار مهم و مطرح بوده است. طوریکه این حس تعلیق را می‌توان به‌‌خوبی در اشعار مولانا شاهد بود.

آرین اضافه کرد: شعرهای دوره‌ی اول بعد از طالبان، از لایه‌های تفسیری چندانی برخوردار نبوده و دلیل این امر فوران خلاقیت در شعرهای جوانان شاعر، اشتیاق عبور از یک مرحله، آزادی در شعرسرایی و عقده‌گشایی از مسائلی بود که بعد از خروج طالبان در افغانستان روی داد. البته رشد فضای مجازی توانست ادبیات افغانستان را به سایر ملت‌ها معرفی کند و این از مزیت‌های این دوره بود.

وی درباره‌ی ویژگی اشعار دوره‌ی دوم بعد از طالبان گفت: اشعار این دوره، واجد لایه‌های تفسیری شده و برخلاف نظام شعری قبلی، دموکراتیک می‌شود، به گونه‌ای که از اشعار می‌توان برداشت‌های متفاوت داشت. همچنین در اشعار این دوره شک معنایی به وجود می‌آید و حس تعلیق جای قطعیت معنایی را می‌گیرد.

آرین با اشاره به سیر تحول شاعران افغانی طی 18 سال گذشته بیان کرد: از شاعران این دوره می‌توان به مهتاب ساحل، مژگان فرامنش، رامین مظهر، تمنا توانگر و هلال فرشیدگر اشاره کرد.

وی در پایان خاطرنشان کرد: در حوزه‌ی شعر سپید و نیمایی، اشعار افغانستان در حالت جنینی قرار دارند و بیشتر از آنکه تولد یابند، سقط می‌شوند و در این سبک شاعران افغانی دچار توهم و عیب تکنیک هستند.

 

سی و دومین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران با شعار «خواندن توانستن است» از 4 تا 14 اردیبهشت ماه در مصلی امام خمینی (ره) برگزار می‌شود.