حجت‌الاسلام عليدوست خاطر نشان كرد: در مقابل انديشه اشاعره ما در فقه اماميه معتقديم احكام الهي تابع مصلحت هستند و دانش ما مبتني بر كشف شريعت است و نمي‌توان در آن مصلحت را ناديده گرفت.

وي گفت: فقيه عهده‌دار كشف شريعت است و فقه دانشي است كه به دنبال دستيابي به شريعت است و نمي‌تواند نسبت به عنصر مصلحت بي‌تفاوت باشد.

نويسنده كتاب نظريه مصلحت در فقه اماميه بااشاره به اين نكته كه فقها مسئوليت بزرگي دارند، گفت: پرسش‌هايي چون راهكارهاي استفاده از مصلحت، مكان استفاده از مصلحت و چگونگي استفاده فقهاي شيعه از مصلحت مطرح مي‌شود و در اينجاست كه فقها بايد پاسخگو باشند.

وي افزود: در طول تاريخ دو برخورد متفاوت با مقوله مصلحت از جانب فقها صورت گرفته است كه در برخورد اول عده‌اي با اقبال مطلق و استفاده گسترده از مصلحت بهره‌ برده‌اند و عده‌اي ديگر با موضع‌گيري سلبي آن را كنار نهاده‌اند

عليدوست ادامه داد: مصلحت به عنوان سند استنباط در كنار قرآن، سنت، عقل و اجماع قرار مي‌گيرد و بايد با رجوع به درون شريعت  نهادها و عناصر مصلحت شرعي را بيان كنيم.

وي در پايان گفت: براي رسيدن به مصلحت شرعي دو راه عقل و يا مراجعه به آيات قرآن وجود دارد.