بازگشت
در نشست كتاب «تئاتر كودك در ايران» مطرح شد
كتاب كيانيان، از پشتوانه عملي و دانش تئوريك برخوردار است
1389/02/22-08:30
نشست نقد و بررسي كتاب «دريچه‌اي به تئاتر كودك در ايران» صبح امروز چهارشنبه 22 ارديبهشت در غرفه ديدار نمايشگاه كتاب برگزار شد. شيرين بزرگمهر، از پژوهشگران حاضر در اين جلسه، گفت:اين كتاب از پشتوانه عملي و دانش تئوريك برخوردار است و نتيجه حدود 40 سال مطالعه و تجربه كيانيان در كار تئاتر به ويژه تئاتر كودك و نوجوان محسوب مي‌شود.
به گزارش ستاد خبري سراي اهل قلم، اين نشست با سخنراني شيرين بزرگمهر، منوچهر اكبرلو و داوود كيانيان از پژوهشگران عرصه تئاتر برگزار شد.
در ابتدا، كيانيان درباره اين كتاب توضيح داد و افزود: نوشتن مقاله‌هاي اين اثر در زمان‌هاي متفاوت صورت گرفته است (1381 ـ 1366) لذا از يك دستي برخوردار نيستند و گاه به تكرار انجاميده اند.
وي گفت: در اين كتاب تئاتر كودك و نوجوان آسيب‌شناسي شده و راه‌حل‌هايي نيز در اين راستا ارايه شده است.
كيانيان اضافه‌كرد: پس از انتشار اين كتاب حركت‌هاي مثبتي در راستاي پيشرفت تئاتر كودك و نوجوان رخ داد كه مي‌توان به تشكيل انجمن تئاتر كودك و نوجوان و انتشار نشريه تخصصي از سوي كانون پرورشي فكري كودكان و نوجوانان اشاره كرد.
وي يادآور شد: ايجاد واحدهاي درسي و دانشگاهي در زمينه تئاتر كودك و نوجوان، برنامه ديگري است كه تا پايان سال به نتيجه مي‌رسد. اين اتفاق موجب ترقي، شكوفايي و تعالي تئاتر كودك و نوجوان خواهد شد.
در ادامه، بزرگمهر اين كتاب را نخستين اثر كامل در زمينه تئاتر كودك در ايران دانست و توضيح داد: دريچه‌اي به تئاتر كودك و نوجوان نتيجه حدود 40 سال مطالعه و تجربه كيانيان در كار تئاتر به ويژه تئاتر كودك و نوجوان است و به همين جهت فاقد كمترين ذهنيت‌گرايي بوده و هر سطر آن از پشتوانه عملي و دانش تئوريك برخوردار و بيان فشرده نظرات قوام يافته و تجربه شده جهان در مورد تئاتر كودكان است.
وي افزود: اين كتاب با دقت و به درستي، تئاتر كودكان را در ايران آسيب‌شناسي و وضيعت اسف‌بار تئاتر كودكان و نوجوانان را آشكار كرده است. همچنين زيربنايي بودن مشكلات اين تئاتر، كيفيت نازل جشنواره‌ها، مذكر بودن تئاتر كودك را مطرح كرده و ندانم كاري، بي‌اعتنايي، ناآشنايي، ناآگاهي برنامه‌ريزان و مسوولان امور تربيتي و تئاتر را از دلايل ماندن در وضعيت اسف‌بار برشمرده است.
بزرگمهر گفت: كيانيان در مورد ضرورت پرداختن به تئاتر كودك و نوجوان، در جهت پرورش جسم، روح و آماده ساختن آنان براي زندگي اجتماعي با زباني آشنا و كلامي ساده و قابل درك، همنوايي و همدلي خود را با انديشه‌هاي نوين جامعه‌شناسان، روانشناسان و كارشناسان علوم تربيتي درباره نقش فعال تئاتر در ساخت و پرداخت شخصيت كودك اعلام مي‌كند.
وي توضيح داد: در اين اثر ماندگار به تاريخچه تئاتر كودك و نوجوان در ايران به ويژه نقش موثر كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان در شكل‌گيري و ماندگاري اين تئاتر پرداخته شده كه مي‌تواند منبع معتبري براي سير تحول فعاليت‌هاي تئاتر كودكان و نوجوانان باشد.
بزرگمهر ادامه داد: در بررسي ادبيات نمايشي با شرحي جامع درباره سير نمايشنامه‌نويسي كودكان و نوجوانان به انواع نمايشنامه‌ها، محتواي آنها و ميزان آموزنده بودن آنها پرداخته و نكات ضروري و غير ضروري متون نمايشنامه‌هاي ويژه كودكان و نوجوانان را برشمرده است. توضيح و تشريح روابط ميان نمايشنامه‌نويس، كارگردان، مربي و هنرجويان در قالب ديالوگ‌هاي نمايشي از نكات برجسته اين كتاب محسوب مي‌شوند.
وي گفت: وجود متعدد شاخصه‌هاي تنظيم شده در جدول‌ها، از علمي بودن نظرات مطرح شده در اين كتاب حكايت مي‌كند و مي‌تواند منبع معتبري براي تحقيقات آينده به شمار رود.
اكبرلو در ادامه، درباره بخش‌هاي اين كتاب توضيح داد و افزود: در بخش اول كتاب، نويسنده ضمن اشاره‌اي به گذشته تئاتر كودك و نوجوان و برخي از علل عدم رشد آن، نگاهي گذرا به اين عرصه و وضعيت آن در ايران دارد.
وي گفت: در اين بخش وي به زيربناها و مشكلات زير ساختي تئاتر كودك و نوجوان پرداخته و نقش جشنواره‌ها را بررسي كرده است. در اين بخش همچنين در نوشتاري با عنوان «تئاتر مذكر!» به معضل تئاتر در مدارس براي دختران دانش‌آموز اشاره مي‌شود.
اكبرلو ادامه داد: در بخش بعدي كتاب به ضرورت پرداختن به تئاتر دانش‌آموزي پرداخته شده و ضمن طرح اين پرسش كه «چرا مي‌خواهيد نمايش بدهيد؟» شيوه مناسب اجراي نمايش كودكان و نوجوانان را ارايه مي‌دهد. وي تشكيل گروه نمايشي را نخستين و مهم‌ترين قدم مي‌داند و در ادامه، روش‌هاي رسيدن به آن را بر مي‌شمارد. همچنين اشاره‌اي دارد به شيوه فطري اجرا، در بازي‌هاي نمايشي كودكان و نوجوانان.
وي افزود: در اين بخش، از بازي‌هاي نمايشي به عنوان الگويي درست براي نمايش كودكان و نوجوانان صحبت شده است. همچنين در مقاله‌اي مستقل به ضرورت يا عدم ضرورت استفاده از گريم، دكور، لباس و موسيقي در تئاتر دانش‌آموزي پرداخته شده است.
اكبرلو گفت: در بخش سوم كتاب با عنوان «ادبيات نمايشي كودكان و نوجوانان»، اشاره‌اي به پيشينه نمايشنامه‌نويسي تئاتر كودكان و نوجوانان شده و در ادامه كندوكاوي در مسايل ادبيات نمايشي براي كودكان و نوجوانان، كمبود نمايشنامه و نقش روانشناسي در متون نمايشي كودك و نوجوان صورت گرفته است.
وي اضافه كرد: در بخش پنجم كتاب، نويسنده ضمن تشريح فعاليت منحصر به فرد تئاتر سيار كانون پرورش فكري، به ذكر يك خاطره مي‌پردازد. انتهاي كتاب نيز آثار او در زمينه تئاتر كودكان و نوجوانان به تفصيل فهرست شده‌اند.
